Περπατώ, και είναι ολομόναχη. Δεν χάνω χρόνο, σηκώνομαι από κοντά και προσωπικά. Τα χέρια κινούνται ρυθμικά, τα βογκητά της δυναμώνουν. Ο δαιμονισμένος αδερφός της διακόπτει, αλλά έχει χαθεί κι αυτή σε έκσταση για να νοιάζεται. Συνεχίζω, την τρελαίνω μέχρι την κορύφωση της.